Local vs expat

Hallo allemaal,

De afgelopen weken zijn weer voorbij gevlogen. Ik heb weer veel van Zambia kunnen zien. Jullie weten dat ik lang van stof kan zijn, het is ook zo lastig om een selectie te maken uit al het leuks dat ik meemaak. En vaak zijn het de details die het zo bijzonder maken. Dus ik ga het toch met jullie delen, bereid je maar vast voor op een flink uitgebreide update ;-)

Op de nationale feestdag waarover ik het vorige keer, zijn we naar een lodge buiten de stad geweest. We hebben daar een wandeling gemaakt over het park in de hoop wilde dieren te zien, maar veel wilder dan wat vlinders, mieren, spinnen en een triljoenpoot hebben we niet gezien. Uiteindelijk zaten we lekker in het zonnetje aan het zwembad te genieten toen er een drietal zebra’s, apen en iets wat op impala’s lijkt op het terrein rondliepen...gaaf!!!

Op het werk is nog niet veel schot in de zaak. De VSO collega’s bevestigen dat je een aantal maanden nodig hebt om je relaties en netwerk op te bouwen en dat het daarna opeens heel snel kan gaan, logisch. Aangezien mijn volledige placement maar 6 maanden duurt, is die ruimte er niet. De financiele audit is nog steeds niet afgelopen en dus heeft mijn counterpart geen tijd voor HR. Afgelopen donderdag ben ik wel met hem naar de Labour Office gegaan, daar hadden we een goed gesprek. De medewerkster daar gaat ons helpen met de Zambiaanse wet- en regelgeving voor de HR manual. Hier kan ze mee beginnen, nadat ze van ons de salarissen heeft ontvangen. Mijn collega had beloofd die mail donderdag te versturen, na wat reminders en geboden hulp, is de mail er helaas nog niet uit.

De werksfeer is helaas verre van optimaal, hierover heb ik wel een prettig gesprek gehad met mijn counterpart waarin hij erg open was. Discriminatie speelt hier een grote rol in, man/vrouw, generatieverschillen, maar met name ook afkomst/cultuurverschillen. Bij de Regional Desk werken medewerkers van vijf verschillende nationaliteiten met eigen normen en waarden en communiceren ze nauwelijk met elkaar (dan achter elkaars rug om!). Ik heb de afgelopen maanden een medewerkers motivatie onderzoek gehouden en de highlights hoop ik donderdag tijdens de general staff meeting te kunnen bespreken, hiervoor heb ik goedkeuring en medewerking nodig van de Secretary General. En ander nadeel is echter dat de Secretary General haar ontslag begin januari heeft ingediend, zij wil over 3 weken stoppen. Haar betrokkenheid is hierdoor minimaal. Haar ontslag is nog niet goedgekeurd door het bestuur, haar landgenootje is al wel aangesteld als vervanger.

Gelukkig werk ik ondertussen ook op de Country Desk waar een leukere werksfeer hangt. Hier ben ik begonnen met interviews, zodat de implementatie van het nog te ontwikkelen Staff Development en Appraisal system straks hopelijk sneller zal gaan. Ook ga ik hier aan de slag met de Job Descriptions. Vorige week heb ik ook een reminder gestuurd naar de member organisaties. Inmiddels heb ik al van vier organisaties een possitieve reactie ontvangen om HR kennis te delen. Fijn!!!

Vorig weekend ben ik samen met Sanne naar Anneke in Minga gegaan. Alleen de busrit is al een uitgebreide omschrijving waard. Zaterdagochtend zijn met een flinke lading eten en drinken (nl. geen supermarkt in Minga) voor Anneke met de taxi naar het Intercity busstation gegaan. De chauffeur vertelde ons al dat het daar erg hectisch is en iedereen op je afgestormd komt om bustickets aan je te verkopen, ook al is dat niet de bestemming waar je heen wilt. We hebben ons er door heen gewurmd, omdat de bus die we wilden hebben aan het einde van de rij stond. Ze riepen al dat die vol was, maar we hadden geluk er was nog plek, wel moesten we direct instappen. We hadden exact de laatste 2 plekken, de dame die na ons kwam moest in het gangpad zitten. We hadden mazzel dat de bus echt direct vertrok, ze wachten nl. totdat die vol is en dat kan gerust een aantal uur duren.

Ook heb ik weer een bijzonder iets geleerd...in Zambia heb je niet zoiets als je ‘persoonlijke zone’. Ik zat in het midden van een krappe driezits, aan de ene kant een man en de andere kant moeder met kind. Het meisje van drie was de hele tijd aan het lachen, wilde m’n huid en haar aanraken en heeft geen kick gegeven totdat we na vier uur in Minga aankwamen, toen begon ze keihard te huilen. En ook op de terugweg zaten we in een driezits met naast mij een big big mama die lekker met haar zweet armen tegen me aangeplakt zat....jak, thuis direct in bad gegaan :). Maar vooral ook het gebrek aan deodorant bij de locals is echt in zo’n bus niet te harden en fijn als ze dan ook allemaal nog een lekker gedroogd visje kopen en die in de bus gaan oppeuzelen. Maar ja, alles voor de ervaring zoals we er hier maar stug in houden!

Na een taxirit over een 4 km. dirt road kwamen we bij Anneke in Minga aan. Dat is dus echt de middle of nowhere en prachtig! Het dorpje bestaat uit wat hutten, missionaris ziekenhuis, kathedraal, klooster, school en wat huisjes voor het ziekenhuis personeel. Anneke woont in 1 van die huisjes. Gelukkig met een ruime veranda, het regende inmiddels flink. We hebben de middag veel gekletst en onder tussen gekeken hoe de waterpomp voor haar huis werd geboord. De stroom was al sinds de avond ervoor uitgevallen en we kregen tegen het einde van de dag toch wel trek een warme hap. Gelukkig konden we bij de nonnen terecht om onze hamburgers klaar te maken op een houtskool vuurtje in een flinke laag olie (oftewel gefrituurd). We werden vriendelijk ontvangen met thee en droog brood en we kregen nog een thermoskan heet water mee voor de avond. Een hamburger op wit brood met mayo en ketchup bij kaarslicht heeft nog nooit zo goed gesmaakt!

De volgende morgen zijn we om negen uur naar de mis gegaan. We waren voorbereid op een drie uur durende dienst, maar niet met het feit dat die in het Nyanja zou plaatsvinden. De nonnen hadden ons de dag ervoor al verteld dat we waarschijnlijk naar voren geroepen zouden worden om ons voor te stellen en wat we dan moesten zeggen. En ja hoor, de enige Engelse zin tijdens de dienst was het verzoek aan ons om naar voren te komen. De kerk zat echt propvol met honderden mensen, dus best wel wat zenuwachtig stelden we ons voor. Anneke eindigde met ‘zikomo’(bedankt) waarop gereageerd met met een luid applaus.

’s Middags heeft Anneke ons het ziekenhuis laten zien. Dit heeft echt heel veel indruk gemaakt. We hebben de kraam- en vrouwenafdeling bezocht. Na de bevalling pakt de vrouw de lakens zelf bij elkaar, rust nog een halve dag uit en wandelt met haar baby op de rug terug naar huis. De kinderafdeling zijn we voorbij gelopen, daar liggen 3 kinderen in 1 bed en de moeder slaapt op een soort mat eronder. De volgende ochtend zijn we voor vertrek ook nog langs het ziekenhuis gelopen en toen stonden er zo’n 150 mensen te wachten voor hun consult/behandeling. De mensen vertrekken ’s ochtends onwijs vroeg van huis omdat ze kilometers moeten lopen om bij het ziekenhuis te komen en dat terwijl zij of hun kinderen ziek zijn! Dat daar (nog) ziektes heersen die fataal kunnen zijn, is moeilijk om te beseffen. Kinderen sterven dagelijks aan malaria en op de isolatieafdeling liggen mensen met de mazelen, longontsteking, tb, etc.

Verder is er een kleine markt in Minga, wat uit niet meer dan een paar kraampjes bestaat. Hier kan je naast wat lokale groenten, ui, tomaten en aardappelen kopen. Aangezien Anneke de enige blanke in het dorp is, hadden we flink wat bekijks. Zelfs het zwaaien naar een Mzungu is voor de Zambiaanse kids al erg spannend, vaak renden ze daarna snel door met hun vriendjes. Al met al heeft Minga en haar inwoners zo veel indruk gemaakt en dat wil ik ook graag aan Roeland laten zien, in april gaan we er nog een dag langs!

Afgelopen weekend was ook heel erg leuk, gezellige etentjes met VSO’ers en drankjes met de Nederlanders. Zondagochtend werden we om 10 uur verwacht bij het winkelcentrum Arcades om mee te doen aan een Oldtimer-tocht. Samen met Roland en Sanne mochten we in de Citroen DS (1972). We zijn 50 km. naar het noorden gereden, een stuk waar ik nog niet eerder geweest was. De Zambianen waren echt onwijs enthousiast over de auto’s en we werden flink uitgezwaaid en toegejuicht. We werden ontvangen met een glas champagne ontvangen bij Fringilla lodge en daarna hebben we lekker geluncht met echte ‘boerewors’. Het is zo’n tegenstelling om de ene week tussen alleen maar locals te zitten en vervolgens met alleen maar expats!

En dan is er nog zoveel wat ik maar achterwege laat omdat dit al zo’n vreselijk lang verhaal is. Het is echt een bijzondere ervaring. Ook de uitdagingen op mijn werk horen daar bij. Het relaxte leven heeft eigenlijk alleen maar plussen voor mijn vrije tijd (wat nou agenda of plannen), en die houding werkt dus net zo goed door in werktijd en dan moet ik op zoek naar dat bekende potje geduld. En tja, dat geduld niet mn sterkste kant is, weten jullie gelukkig al lang, maar het heeft ook z’n charme en het hoort er helemaal bij.

Liefs, Vera